Hakowanie WiFi

W obecnych czasach sieci bezprzewodowe są tak popularne, że praktycznie w każdym skupisku ludzkim

można je znaleźć. W miastach oraz na wsiach ludzie korzystają z przeróżnego rodzaju sieci w tym także

bezprzewodowych. Łączność radiowa pomiędzy komputerami jest bardzo użytecznym i wygodnym

rozwiązaniem lecz czy wystarczająco bezpiecznym ?

Z artykułu dowiesz się : • co to jest WEP ?• jak wygląda atak WEP• jak złamać WEP przy

pomocy ataku PTWCo powinieneś wiedzieć : • umieć zainstalować i skonfigurować kartę WiFi•

znać system Linux i sposoby pracy w konsoli Wielu użytkowników komputerów decydujących się na

zbudowanie domowej sieci bezprzewodowej po dokonaniu zakupu odpowiednich urządzeń po porostu

wyciąga je z pudełka i podłącza, bez wnikliwego - zapewniającego odpowiedni poziom bezpieczeństwa -

procesu konfiguracji. Taka forma tworzenia sieci jest bardzo szybka, wygodna i bezstresowa, lecz

niestety, naraża użytkowników na ataki. Dobrze, jeśli zakupione urządzenia posiadają zaimplementowane

najnowsze rozwiązania bezpieczeństwa, jednak nie możemy raczej na to liczyć nabywając sprzęt z dolnej

półki cenowej. Znaczna grupa urządzeń do łączności bezprzewodowej w paśmie 2.4GHz wykorzystuje

szyfrowane protokoły transmisji. Jednym z takich protokołów jest WEP - Wired Equivalent Privacy.

Zapewnia on szyfrowanie transmisji oparte o algorytm RC4 z długościami kluczy 64 i 128 bitów. Spotyka

się także rozwiązania z kluczami o długości 256 bitów, jednak długość klucza nie wpływa w tym

przypadku na poprawę bezpieczeństwa. W każdym kluczu 24 bity przeznaczone są na wektor inicjujący (

ang. Initialization Vector - IV), który jest wysyłany w każdej ramce. Prawdziwa wartość kluczy WEP to

zatem 40 i 104 bity. Algorytm RC4 jest dość powszechnie używany, możemy znaleźć jego implementacje

w SSL czy SSH czy popularnym protokole BitTorent. W roku 2001 Scott Fluhrer, Itsik Mantin oraz Adi

Shamir opublikował analizę algorytmu RC4 i wskazali możliwy sposób jego złamania. Wówczas do

złamania hasła potrzeba było przechwycić od 4 do 6 milionów pakietów danych. Atak wykorzystujący

techniki przez nich opisane określane są mianem ataku FMS. Nieco później - w roku 2004 - haker KoReK

udoskonalił atak na WEP, zmniejszając liczbę wymaganych pakietów do wartości przedziału od 500

tysięcy do 2 milionów. Andreas Klein w roku 2005 opublikował swoja własna analizę algorytmu RC4, w

której opisał teoretyczna możliwość złamania hasła z 50-procentowym prawdopodobieństwem po

zebraniu tylko 40 tysięcy pakietów. W roku 2007 trzech naukowców Politechniki w Darmstadt,

wykorzystując analize Kleina, dokonało ataku przechwytując pakiety i jednocześnie wykonując

wstrzykiwanie pakietów ARP w celu zwiększenia wydajności i szybkości ataku. Od pierwszych liter ich

nazwisk powstała nazwa ataku - PTW. Ci naukowcy to Erik Tews, Andrei Pychkine oraz Ralf-

Philipp. Schemat ataku Postaram się przedstawić schemat ataku na algorytm WEP w możliwie prosty

sposób. Wykorzystam do tego celu schemat zamieszczony w serwisie www.wirelessdefence.org, który

przetłumaczyłem na potrzeby artykułu za zgoda administratora wspomnianego serwisu - Matta

Byrne'a. Schemat ten jest bardzo typowy dla przypadku ataku na siec zabezpieczoną przy pomocy WEP.

Opisując poszczególne etapy ataku, postaram się przedstawić potencjalne możliwości przeciwdziałania

takim praktykom. Na potrzeby niniejszego artykułu stworzyłem siec testową oparta o punkt dostępowy w

postaci routera WAP54G firmy Linksys oraz kartę klienta sieci GNWBKG firmy Gigabyte. Ataku

dokonywałem za pomocą komputera wyposażonego w kartę EW-7318USg firmy Edimax przy

wykorzystaniu programu Aircrack-ng w wersji 0.9.1. W konfiguracji routera znalazło się 10-znakowe

hasło WEP w wersji 64-bit (89492aab1c), brak jest tabeli dopuszczalnych adresów MAC (gdy. często

spotyka się właśnie takie konfiguracje ), zostało włączone rozgłaszanie ESSID - testap, oraz zdefiniowany

kanał pracy 11. Tryb pracy routera to infrastruktura. Pierwsza faza ataku jest nasłuch sieci

bezprzewodowych, który prowadzi do ustalenia, jakiego rodzaju sieci znajdują się w zasięgu atakującego.

Przy wykorzystaniu odpowiednich kart sieciowych z możliwością podłączenia zewnętrznych anten

kierunkowych o dużym zysku, nasłuch może być prowadzony na bardzo duże odległości, dochodzące

nawet do kilku kilometrów. Do nasłuchiwania sieci używałem graficznej wersji dobrze znanego programu

Kismet. Gkismet - bo tak nazywa się wersja graficzna - nie jest bardziej funkcjonalna niż wersja

pracująca w konsoli. Program odnalazł mój punkt dostępowy testap oraz jego BSSID, odczytał

maksymalny transfer, kanał pracy, tryb pracy AP, szyfrowanie WEP - czyli całkiem sporo informacji

zaledwie po krótkiej chwili działania programu. Od pierwszej fazy ataku zależy bardzo wiele, zatem

należy wykonywać ja z duża dokładnością i starannością. W tym momencie należy zauważyć, że

administrator sieci bezprzewodowej może uniknąć wykrycia jego sieci jeśli ograniczy moc urządzeń

radiowych do niezbędnego minimum pozwalającego na korzystanie z tej sieci oraz zastosuje anteny

zawężające pole emisji sygnałów do obszaru w którym ma działać siec. Często ta możliwość jest

pomijana już na wstępie konfigurowania sieci bezprzewodowej i ułatwia przeprowadzenie ataku. W czasie

przeprowadzenia nasłuchu atakującego zbiera podstawowe informacje o sieciach takie jak ESSID, BSSID,

kanał na jakim pracują, siła sygnału sieci. Potencjalny atakujący może nasłuchiwać przez długi okres

czasu chcąc zdobyć informacje o klientach podłączających się do danej sieci czy konkretnego punktu

dostępowego. W przypadku sieci z jednym punktem dostępowym AP zupełnie niecelowe jest stosowanie

ciągu ESSID, ponieważ. z założenia jest on potrzebny do komunikacji miedzy punktami dostępowymi w

sieciach bardziej rozbudowanych. BSSID będący adresem MAC punkty dostępowego także nie powinien

być rozgłaszany w sieci, jeśli nie ma takiej potrzeby i jest możliwość wyłączenia jego rozgłaszania. Po

przechwyceniu przynajmniej jednego pakietu zawierającego dane atakujący próbuje złamać klucz przy

pomocy narzędzia do aktywnego ataku słownikowego o nazwie wepattack. Program jest dostępny pod

adresem : http://www.wepattack.sourceforge.netW tym momencie pora na drobna uwagę dotyczącą

źródeł programu. Podczas kompilacji programu wystąpił u mnie błąd. Jak się okazuje w pliku Makefile

znajduje się błąd w lini 24. Linia wygląda tak : $ (LD) $(LDFLAGS) -o $@ wepattack.

o rc4.o wepfilter.o log.o\

a powinna wygladac tak :$ (LD) $(LDFLAGS) -o $@ wepattack.

o rc4.o wepfilter.o log.o \ (brakuje jednego znaku spacji przed znakiem podziału linii). Po poprawieniu

błędu program kompiluje i działa bez problemu. Niestety, w przypadku hasło, które zdefiniowałem w

mojej sieci testowej, użycie programu wepattack jest bezcelowe i nie może zakończyć się złamaniem

hasła. Jeśli jednak nie uda się przechwycic .adnego pakietu, atakujacy korzysta z mozliwosci ataku

poprzez wstrzykiwanie pakietów ARP w celu zwiekszenia ilosci pakietów wysyłanych przez AP, które

nastepnie sa przechwytywane. Ataki wstrzykiwania pakietów wykonany jest przy pomocy programu

aireplay-ng z parametrem -3. Podczas wstrzykiwania pakietów program wyswietla ilosc pakietów

wysyłanych w ciagu sekundy ( wartosc pps). To dosc istotny parametr pozwalajacy na skracanie czasu

ataku. Maksymalna wartosc parametru to 1024, a definiuje sie ja przy pomocy przełacznika sie

parametrem -[wartosc]. Zmniejszenie szans powodzenia ataku słownikowego na sieci zabezpieczona

przy pomocy WEP mo.e byc osiagniete dzieki zdefiniowaniu odpowiednio długiego hasła. Nie mo.na

wykorzystac do jego budowy znanych słow, a najlepiej, gdy jest to ciag o długosci co najmniej dwunastu

znaków. W przypadku gdy atakujacemu uda sie złamac hasło, jego droga do podłaczenia sie do sieci

znacznie sie skraca. Gdy jednak atak słownikowy sie nie powiedzie, atakujacy probuje zebrac wieksza

ilosc pakietów w celu wykorzystania ataku FMS lub PTW. Do przeprowadzenia ataku FMS musi on

przechwycic stosunkowo du.a ilosc pakietów, czesto liczona w milionach. Jednak atak PTW pozwala na

złamanie hasła przy u.yciu duzo mniejszej ilosci pakietów. Przy zebraniu 40 000 pakietów szanse na

złamanie hasła sa 50%. Przy ilosci 80 000 pakietów klucz jest łamany prawie 100% skutecznoscia. W

tym miejscu warto wspomniec, .e im dłu.sze i bardziej skomplikowane hasło, tym trudniej bedzie je

złamac. Jednak technika PTW pozwala na bardzo efektywne ataki, co sugeruje rezygnacje z

wykorzystania szyfrowania WEP w ogóle. Po złamaniu hasła atakujacy mo.e ju. miec swobodny dostep

do sieci WLAN, jesli nie korzysta ona ze stałej tablicy adresów MAC kart sieciowych. W przypadku, gdy

siec korzysta z takiej tablicy atakujacemu pozostaje podsłuchiwanie stacji przyłaczajacych sie do AP w

celu ustalenia ich adresów MAC i po rozłaczeniu sie jednego z klientów - skorzystanie z jego adresu MAC i

podłaczenie sie do sieci z innym adresem IP (w sieciach bezprzewodowych nie wystepuje problem

konfliktu IP). Mo.e jeszcze dojsc kwestia zdefiniowania adresów IP w przypadku, gdy w sieci nie sa one

nadawane przez protokół DHCP. Jak widac droga od rozpoczecia nasłuchu do własciwego włamania do

sieci nie jest zbyt skomplikowana, choc w zale.nosci od przebiegu ataku mo.e byc krósza lub dłu.sza. W

sieci, która przygotowałem do testów udało mi sie złamac dziesiecioznakowym kluczem WEP 64-bit po

zebraniu tylko nieco ponad 5000 pakietów zawierajacych wektory inicjujace. Posłu.ym mi do tego celu

atak PTW, przeprowadzony przy u.yciu programu aircrack-ng z ustawionym parametrem -z. Było

eridentnie dzieło przypadku i szczescia, poniewa. kolejne proby przy ró.nych liczbach zebranych

pakietów nie pozwoliły na jego złamanie -a. do zebrania ponad 40 000 pakietów zawierajacych wektory

inicjalizacji. Co ciekawe program pracował tylko 43 sekundy, zanim znalazł hasło. Jesli atakujacy tak.e

bedzie miał troche szczescia, jego działania przeciwko sieci WiFi moga byc bardzo krókie i co bardziej

niepokojace - skuteczne, co w efekcie mo.e doprowadzic do kompromitacji naszej sieci. Udany atak na

szyfrowana przy pomocy WEP sieci bezprzewodowa to niestety ju. dzis kwestia czasu krótszego ni.

minuta ( w odpowiednich warunkach). W zwiazku w tym nawet WEP 256-bit, który został zastosowany w

urzadzeniach tylko niektórych producentów, nie ponosi znaczaco poziomu bezpieczenstwa. Wydaje sie, .e

jedynie stosowanie równoczescie kilku rodzajów zabezpieczen jest nam w stanie dac chocby namiastke

bezpieczenstwa - bo o zupełnym bezpieczenstwie w przypadku sieci bezprzewodowych niestety mówić nie

można. W dzisiaj dostepnych urzadzeniach WiFi producenci implementuja metody szyfrowania takie jak

WPA, operujac na kluczach o wiekszej długosc, pozwalajac na znacznie lepsze zabezpieczenie sieci

bezprzewodowe, jednak nie nalezy ufac takim zabezpieczeniom bezgranicznie. W przypadku, gdy

administrator chce zminimalizowac mo.liwosc ataku na jego siec mo.e to zrobic stosujac rózne metody

jednoczesnie i zachowujac kilka podstawowych zasad bezpieczenstwa takich jak autoryzacja

u.ytkowników, zarzadzanie uprawnieniami u.ytkowników czy monitorowanie przesyłanych

danych.{mospagebreak title=Podsumowanie} Podsumowanie Sieci bezprzewodowe zagosciły na stałe w

naszym otoczeniu. Jest cała masa miejsc publicznych oferujacych bezprzewodowy dostep do internetu.

Korzystamy z niego w domach, w sieciach osiedlowych a tak.e w małych firmach. Zdarzaja sie tak.e

przypadki wykorzystywania WiFi w du.ych firmach, gdy istnieje taka potrzeba. Wiele osób budujacych

domowe sieci bezprzewodowe podchodzi do tego bardzo swobodnie nie dbajac o bezpieczenstwo. Mimo

tego, .e wielu producentów oferuje w swoich urzadzeniach znacznie silniejsze zabezpieczenia, wiele osob

zabezpiecza swoje sieci korzystajac jeszcze z szyfrowania WEP, które jak pokazuje ten artykuł - jest

bardzo podatne na ataki. Do technologii dostepu radiowego nale.y podchodzic z pewnym dystansem

odnoszac sie do bezpieczenstwa, gdy. jak widac nie jest z nim tak dobrze jak bysmy sobie tego życzyli